's Nachts beleef ik regelmatig in mijn dromen de gekste avonturen, bedenk ik de wildste plannen en heb ik vaak de briljantste ideeën. Alleen soms kom ik helaas alleen niet verder dan heel irritant eindeloos piekeren. Zo ook gisteren nacht.
Zoals sommigen inmiddels weten, ben ik een (bijna) onafscheidelijk duo met mijn 7 maanden oude Australian Shepard pup Rose. Ze gaat overal mee naar toe, zo ook naar al mijn klanten en dit geeft eigenlijk nooit problemen. Dit komt omdat ik de meeste klanten al had voordat ik Rose nam en ik het vooraf met hun had overlegt.
Toch kon ik er ineens niet van slapen. Vandaag zou ik samen met mijn klant op bezoek gaan bij zijn leverancier van het hun software. We hadden daar een belangrijke meeting over de voortgang van het proces en aangezien ik dit proces leid was het natuurlijk een must dat ik hierbij aanwezig was.
Echter doordat ik er inmiddels zo gewend aan ben dat Rose met me mee gaat, had ik er helemaal niet bij stil gestaan, dat dit niet overal vanzelfsprekend is.
Ik lag te woelen en te draaien en bedacht allerlei mogelijkheden of ik haar ergens heen kon brengen. Ik heb nog even bij een vriendin gecheckt, gelukkig is ze altijd tot laat wakker en was ze dus nog bereikbaar, maar ze kon helaas niet oppassen.
Het zou erg warm worden vandaag dus haar alleen thuis laten in de bench, terwijl ze dan niet bij haar water kan leek me niet ideaal. En gezien de voorspelde temperatuur, was in de auto laten een nog slechter plan.
Uiteindelijk ben ik gelukkig toch in slaap gevallen, nog zonder precies te weten hoe verder. 's morgens belde ik gelijk mijn klant en legde het probleem uit. Ondanks dat het niet wenselijk was, kon ik ook de benodigde voorbereiding van het gesprek doorsturen en kon hij het gesprek alleen aan gaan.
Toch besloot ik om gewoon maar eens met de leverancier, waar ik al regelmatig contact mee had, te bellen. Ik vroeg of honden daar waren toegestaan op kantoor. Het bleef even stil en na deze korte stilte kreeg ik het antwoord dat hij het eigenlijk niet wist.
Hij zette me in de wacht en kwam na een paar tellen bij me terug, het was geen probleem, niemand was bang voor honden dus Rose was gewoon welkom.
Tja had ik me daar nou zo druk over gemaakt, één telefoontje en het was opgelost. Zo simpel kan het soms zijn.
Dat achteraf Rose besloot om in de enige prutsloot te duiken, die in de verre omgeving was te bekennen had ik vooraf ook niet kunnen bedenken. Ze was super smerig en stonk een uur in de wind. Ik wist dat het kantoor ook nog eens onlangs was voorzien van nieuwe verf en vloerbedekking, dus haar mee nemen was plots geen optie meer.
Gelukkig bleek de temperatuur alles mee te vallen en doordat ik heen was gereden met de AC op standje vrieskou, kon ze gemakkelijk in de auto blijven.
De les die ik hieruit geleerd heb: "Maak je niet druk, soms lossen dingen zich vanzelf op."